Het is alweer een beetje oud nieuws, maar het kan nog net: sinds begin dit jaar is Paul de Koning onze tweede glasblaasassistent. En wat voor één!
Even voor de lunch leren hoe het moet
Paul is heel prettig in de omgang, maar tegelijk ook één van die licht irritante mensen die bijna alles in één keer kunnen. Zo niet, dan leert hij het eventjes. Meestal nog even snel voor de lunch. Dan kun je tenminste ’s middags vol aan de slag. Hij is niet alleen onze tweede glasblaasassistent. Zo heeft hij afgelopen maanden ook geleerd brons te gieten, hout te draaien, aluminium te solderen, porselein te gieten, te fusen, glas te snijden, te slijpen en te polijsten, etc. etc. Hij was al een best goede houtbewerker, dus ook daarin heeft hij al het een en het ander voor ons betekend.
Hoe het zo kwam
Paul was – met zijn vrouw Els – een klant van ons. Ze kwamen met een nogal complexe opdracht, en net als alle andere klanten stelde Paul daarbij veel vragen. Maar zijn vragen waren net iets scherper, of technischer, dan normaal. Toen ik vroeg “wil je het soms zelf doen?”, dacht hij heel even dat ik het cynisch bedoelde. Maar Els porde hem met haar elleboog: “Ja, dat wil hij graag”.
Paul wil wel
Zogezegd, zo gedaan, en samen hebben we toen een middag aan zijn opdracht gewerkt. Het was een prettige middag, met een rustige, sympathieke en zeer intelligente man, die ondanks zijn open verdriet geduldig en precies werkte.
Het glas dat uit de oven kwam – en waar ik me echt bijzonder weinig mee had bemoeid – was werkelijk schitterend gedaan. Ik heb het geheel afgemaakt, en ze kwamen het werk enige tijd later ophalen. Els zei, net iets te nonchalant tussen neus en lippen door: “als je nog een vrijwilliger zoekt, Paul wil wel …”
Nu is het geval dat meermalen per maand vragen mensen of ze met ons mee mogen werken. Veel mensen willen stage komen lopen of vrijwilligerswerk doen. We moeten helaas bijna altijd “nee” zeggen. We hebben een goed team, en kunnen simpelweg niet tientallen mensen aan het werk houden. Ik deed dus net of ik Els niet hoorde en ging rustig verder met inpakken.
Geldt het aanbod nog?
Maar het stemmetje van Els bleef knagen. Je komt niet vaak iemand tegen zoals Paul, en het glas was echt geweldig. Nog vlot gedaan ook. En gezellig. En erg interessante gesprekken … Dus toen ze een paar weken later nog even terugkwamen, dacht ik: “gewoon vragen of het aanbod nog geldt!”
Paul – met deeltijd-pre-pensioen – had behoefte aan iets leuks in het leven. Een dagje als vrijwilliger bij ons, leek hem nog steeds erg leuk. Hij werd het liefst manusje-van-alles: alles is boeiend om te doen, maar niks is leuk genoeg voor altijd. Nu, dat past erg goed bij ons atelier. Geen twee dagen zijn hetzelfde, en het werk dat we maken is extreem divers.
Samen vals
Met Paul als tweede glasblaasassistent erbij, is het ontzettend gezellig en productief in het atelier. Radio aan en werken maar. Dat eerste gaf wel een opluchting: zingen kan hij – net als ik – ook niet. Kan hij gelukkig toch kan niet echt alles, en kunnen we samen heerlijk vals de middag door.